To παρόν άρθρο εστιάζει στην παρουσίαση των κατευθύνσεων από το 1968 μέχρι σήμερα, όσον αφορά τη διερώτηση σχετικά με την προτιμότερη μέθοδο διδασκαλίας της ιστορίας και της θεωρίας της αρχιτεκτονικής σε διαφορετικά θεσμικά και γεωγραφικά πλαίσια. Παράλληλα, επιχειρείται η παρουσίαση των δυνατοτήτων που προσφέρουν οι διαφορετικές μέθοδοι διδασκαλίας και οι διακριτές δομές οργάνωσης που ο εκάστοτε ιστορικός ή διδάσκων της ιστορίας ή θεωρίας τη αρχιτεκτονικής υιοθετεί, ανάλογα με τις ερευνητικές

more »

... αι εκπαιδευτικές του προτεραιότητες. Στόχος του είναι η ανάδειξη των δυνατοτήτων αναδιάρθρωσης των μεθόδων διδασκαλίας της ιστορίας και θεωρίας της αρχιτεκτονικής στο σύγχρονο πλαίσιο. Το άρθρο εστιάζει στην παρουσίαση των κατευθύνσεων από το 1968 μέχρι σήμερα σχετικά με τις μεθόδους διδασκαλίας και συγγραφής της ιστορίας και της θεωρίας της αρχιτεκτονικής, σε διαφορετικά θεσμικά και γεωγραφικά πλαίσια. Ανάλογα με τα κριτήρια που υιοθετούνται από τον εκάστοτε ιστορικό, οι πιο συνήθεις κατηγοριοποιήσεις αναπτύσσονται σύμφωνα με τις εξής δομές: «τεχνοτροπία και περίοδος», «βιογραφία», «γεωγραφία και πολιτισμός», «τυπολογία», «τεχνική» και «θέμα και αναλογία»¹. Ο Jean-Louis Cohen, στην ημερίδα με θέμα «Αρχιτεκτονική μεταξύ πρακτικής και επιστημονικής γνώσης» που έλαβε χώρα στο Collège de France τον Ιανουάριο του 2015, στην ομιλία του με τίτλο «Οι νέοι ορίζοντες της ιστορίας της αρχιτεκτονικής »², παρουσίασε τις μεταλλαγές της ιστορίας της αρχιτεκτονικής κατά τη διάρκεια του τελευταίου τετάρτου του 20ού αιώνα. Τόνισε ότι στην πλειονότητά τους οι διατριβές στον τομέα της ιστορίας της αρχιτεκτονικής επικεντρώνονται σε μονογραφικές μελέτες αρχιτεκτόνων ή κτηρίων και στην ανάλυση αρχιτεκτονικών κινημάτων.