In philosophy, the problem of solitude has traditionally been either ignored or treated trivially. And when philosophy tackles solitude, it often relies on two unconvincing presuppositions. The first is that to be alone one has to put oneself first; the second is that solitude can be both good and bad. What ensues from this two-pronged approach to solitude? Solitary solitude is both sought-after and happy, and lonely solitude both sustained and sad. But once the distinction has been set up,

more »

... tude is still not sufficiently described, because neither form of solitude is really solitude. The first one is sheer aloneness, and the second refers to loneliness, far removed from the phenomenon of soloist solitude. Abstrakt: W filozofii problem samotności był zwykle ignorowany lub traktowany trywialnie. Gdy próbuje się jej stawić czoła, często bazuje się na dwóch nieprzekonujących presupozycjach. Pierwsza zakłada, iż aby być samemu, trzeba postawić siebie na pierwszym miejscu; druga -że samotność może być dobra i zła. Co wynika z tego dwustronnego podejścia do samotności? Samotnicza samotność, poszukiwana i szczęśliwa, oraz osamotniona samotność, długotrwała i smutna. Jed-