Romance conventions, motifs and archetypes blend in order to appeal to the moral concerns of the romance audience. In particular, chivalric romances are heroic narratives adapted to English feudalism and the Christian faith, either to depict a knight's moral progress or the aristocratic way of life; therefore, romance would seem to be the last place one would look for humour. Much of the humour in medieval romance is the effect of the exaggeration of heroic expressions and deeds, which then

more »

... mes mocking and ridiculous rather than heroic. This article concentrates on the representations of humour in Sir Perceval of Galles, Sir Beues of Hamtoun, Lybeaus Desconus and Geoffrey Chaucer's Tale of Sir Thopas. It discusses what makes these romances humorous, how the romance heroes are presented as laughable figures, while it argues the function of humour in these romances. The romance heroes and situations are compared, and they are presented in detail with specific examples from these romances. Romance as a humorous genre is discussed as to if its use is for humour as a means of laughter, for satire or for emphasis upon the idea of chivalry. By arguing the humorous nature of these romances, this article discusses how romance -the genre of noble characters-is ridiculed and becomes ordinary, while the virtues it represents are highlighted. Öz: Romans gelenekleri, motifleri ve ilk örnekleri romans okuyucu/dinleyici kitlesinin manevi değerlerine hitap edebilmek amacıyla birbirleriyle uyum içindedir. Özellikle şövalyelik temalı romanslar İngiliz derebeylik düzenine ve Hıristiyanlık inancına bir şövalyenin ahlaki gelişim sürecini ya da soyluların hayatını tasvir etmek için uyarlanmış kahramanlık anlatılarıdırlar; bu nedenle, romans içerisinde mizah aranacak son yerdir. Ortaçağ romanslarındaki mizahın çoğu kahramanlık ifadelerinin ya da kahramanca hareketlerin abartılmalarının etkisiyle kahramanlıktan çok alaycı ve gülünç hale gelmelerinin sonucudur. Bu makale Sir Perceval of Galles, Sir Beues of Hamtoun, Lybeaus Desconus ve Geoffrey Chaucer'ın Sir Thopas'ın Hikayesi eserlerindeki mizah betimlemelerine odaklanmaktadır. Adı geçen romanslarda mizahın işlevini tartışırken, bu romanslara mizah katan öğeleri ve romans kahramanlarının mizahi figürler olarak sunumlarını ele almaktadır. Böylelikle, romans karakterleri ve durumları karşılaştırılmakta ve romanslardan belirli örnekler verilerek ayrıntılı bir şekilde sunulmaktadır. Romansın edebi bir tür olarak mizahı kahkaha, hiciv ya da şövalyelik erdemlerinin vurgusu olarak ele alıp almadığı da tartışmanın konusudur. Belirtilen romansların mizahi nitelikleri üzerinde durularak, bu makalesoylu şahsiyetlerin edebi türü olanromansın nasıl tiye alındığını ve sıradanlaştığını, ancak temsil ettiği erdemlere nasıl dikkat çekildiğini ele almaktadır.