Wszyscy ci uczeni sprzeciwili się dotychczasowym dominującym kierunkom w psychologii: psychoanalizie i behawioryzmowi oraz nauce zorientowanej pozytywistycznie, jako pomijającym w swych teoriach kategorie ludzkich możliwości i zdolności, takie jak: tożsamość, przekraczanie ego, autonomia, miłość, twórczość, odpowiedzialność, zdrowie psychiczne, wartości duchowe i podobne. Na gruncie europejskim zarówno fenomenologia, jak i personalizm oraz egzystencjalizm, dwudziestowieczne kierunki

more »

... , wskazywały na niepowtarzalność jednostki ludzkiej, potrzebę poznania jej światopoglądu oraz dalszego rozwijania jej osobowości, odnoszącej się do humanistycznych kategorii: autonomii, tożsamości, odpowiedzialności i samorealizacji. Były to propozycje godne rozpatrzenia i zastosowania na gruncie psychologii amerykańskiej, która do lat 60-tych XX wieku wypracowała znaczący i podobnie zorientowany dorobek, nie mieszczący się jednak w istniejących nurtach. Dużą rolę w wyodrębnieniu się psychologii humanistycznej odegrał mniej znany w Polsce Anthony J. Sutich, amerykański terapeuta i doradca, który nie był naukowcem w tradycyjnym rozumieniu tego słowa, choć prowadził własne badania, zwłaszcza dotyczące technik konsultacyjnych. Był też obeznany z teozofią oraz religiami i naukami guru hinduistycznych, jednak dopiero spotkanie ze znanym pisarzem narodowości brytyjskiej -Alanem Wattsem, piszącym o zen i taoizmie, sprawiło, że poważnie zaangażował się w rozpropagowanie idei psychologii humanistycznej. Wcześniej współpracował z A. Maslowem, który pomógł mu opublikować