K ierunki polskiej polityki zagranicznej po 1989 r. były zorientowane na zakotwiczenie w zachodnich instytucjach międzynarodowych o doniosłym znaczeniu geopolitycznym (NATO, Unia Europejska) oraz rozwijanie idei partnerstwa wschodniego Polski-Białorusi-Ukrainy pielęgnowanej w minionej epoce przez środowisko paryskiej "Kultury" Jerzego Gedroycia. Powołana w tym okresie do celów operacyjnych w dążeniu do struktur świata zachodniego Grupa Wyszehradzka miała harmonizować współpracę państw

more »

... ch w jej staraniach o włączenie do nowych zachodnich struktur. Wraz ze zmianą rządów w Polsce przez ekipę kwestionującą dorobek III RP powstaje pytanie co do perspektyw i celów międzynarodowych sojuszy. Na plan pierwszy wysuwa się znaczenie współpracy w ramach Grupy Wyszehradzkiej już nie tylko jako sojuszu na rzecz realizacji celów operacyjnych państw członkowskich na gruncie europejskim, lecz także wydaje się, że do zbudowania alternatywnego modelu funkcjonowania państwa bez szczególnej troski o dotychczasowe priorytety polskiej polityki zagranicznej. W obecnym studium autorzy podjęli się weryfikacji potencjału kulturowego wkładu Grupy Wyszehradzkiej oraz porozumienia wschodniego na rzecz rozwoju europejskich procesów integracyjnych. Wpływ tych grup państw na otoczenie zewnętrzne w procesie rozwoju cywilizacji europejskiej został przedstawiony w ujęciu historiozoficznym, czemu służy przyjęta metoda opisowa. Obecnie kiedy państwa te łączą się w ramach Unii Europejskiej, jej wschodni członkowie dokonują wskrzeszenia Grupy Wyszehradzkiej celem forsowania partykularnych interesów, tworząc tym samym blok spowalniający integrację europejską. W niniejszej pracy dokonuje się retrospektywnej oceny osiągnięć wektorów polskiej polityki zagranicznej w kontekście stojących przed nią wyborów. Pobrane z czasopisma Wschód Europy http://journals.umcs.pl/we