Wetenschap en beleid hebben een ambivalente relatie. Beleidsmakers klagen nogal eens dat ze 'niets hebben aan al dat onderzoek', terwijl wetenschappers vinden dat het beleid zich vaak weinig aantrekt van hun bevindingen. In dit artikel zal ik beargumenteren dat beide groepen ongelijk hebben. Het openbaar bestuur is na de ontzuiling door en door verwetenschappelijkt geraakt. Met het wegvallen van de levensbeschouwelijke stromingen in Nederland (en elders) verdween ook de ideologische richting in

more »

... beleid. Wetenschap in het algemeen, sociale wetenschap meer in het bijzonder, maar vooral het beleidsonderzoek kwamen daarvoor in de plaats. De maatschappelijke ontwikkeling van de afgelopen decennia was ondenkbaar geweest zonder beleidsonderzoek. Daarvoor zoomen we eerst even uit. Een 'pragmacratie' Voor een typering van de huidige samenleving zijn op zijn minst twee constateringen van belang. In de eerste plaats is de wereld veel ingewikkelder geworden. Met de digitalisering als driving force zijn veel verbanden van weleer uiteen gerukt, of iets productiever gezegd: ze hebben andere vormen aangenomen. De collectieve gemeenschappen van weleer zijn min of meer betekenisloos geworden. Het heeft geleid tot een netwerkmaatschappij, een term die voor het eerst werd gebruikt door de Nijmeegse communicatiewetenschapper Jan van Dijk (1991) . Hij kwam pas echt in zwang door het werk van Manuel Castells (1996). Deze digitale revolutie kwam boven op een proces dat al langer aan de gang was, namelijk de ontideologisering van de samenleving. Reeds in 1960 publiceerde Daniel Bell zijn boek The End of Ideology. In Dit artikel uit Beleidsonderzoek Online is gepubliceerd door Boom bestuurskunde en is bestemd voor anonieme bezoeker