WSTĘP Czynność lewego przedsionka (LA) można ująć w 3 zasadnicze fazy cyklu serca [1] . W czasie skurczu lewej komory (LV) oraz w okresie rozkurczu izowolumetrycznego LA stanowi rezerwuar dla krwi napływającej z żył płucnych, generując energię w postaci ciśnienia, które umożliwi przepływ krwi w kolejnym etapie. W początkowym okresie rozkurczu LV zaczyna się druga faza czynności przedsionka, kiedy stanowi on niejako kanał umożliwiający bierne, zgodne z gradientem ciśnień, przemieszczanie się

more »

... do LV po otwarciu zastawki mitralnej. Etap trzeci, ostatni, zależy od aktywnej czynności skurczowej LA w końcowej fazie rozkurczu. Jest on o tyle istotny, że jak obliczono, zwiększa o ok. 20-30% objętość LV [2, 3]. Czynność przedsionka jako dodatkowej pompy wspomagającej czynność skurczową LV jest szczególnie ważna w sytuacjach jej upośledzonej z różnych przyczyn kurczliwości [4] . Objętość lewego przedsionka (LAV) odzwierciedla długotrwałość ekspozycji LA na podwyższone ciśnienie napełniania LV. Z tego też względu wielkość LA, zwłaszcza wyrażona jako jego objętość lub, co jeszcze bardziej właściwe, indeksowana do powierzchni ciała, jest cennym parametrem umożliwiającym długoterminowe hemodynamiczne monitorowanie chorych. Posługując się analogią, można stwierdzić, że wskaźnik objętości lewego przedsionka (LAVI) jest w przypadku niewydolności serca (HF) tym, czym hemoglobina glikowana w monitorowaniu chorych na cukrzycę. Wielkość LA determinują następujące parametry [1, 2, 4, 5]: czynniki demograficzne i antropometryczne, przeciążenie objętościowe, czynność LV i migotanie przedsionków. Zależne czasowo zmiany adaptacyjne miocytów przedsionka w odpowiedzi na zadziałanie czynnika zewnętrznego