اهداف: بررسی تأثیر کشت تأخیری، کودهای زیستی و سطوح نیتروژن بر خصوصیات کمی و کیفی ذرت شیرین (هیبرید Ksc403su) هدف این تحقیق می باشد. مواد و روش­ها: این آزمایش به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار در شهرستان تاکستان طی دو سال زراعی 96-1395 و 97-1396 انجام شد. عامل اول تاریخ کاشت در دو سطح: d1: تاریخ کاشت معمول منطقه (15 خرداد) ، d2: تاریخ کشت تأخیری (15 تیر)، عامل دوم استفاده از کود نیتروژن در دو سطح: n1: مقدار نیتروژن توصیه‌شده (300 کیلوگرم در هکتار) و n2: 20 درصد کمتر

more »

... میزان توصیه‌شده (240 کیلوگرم در هکتار)، و عامل سوم استفاده از کود زیستی در چهار سطح: b1: عدم مصرف باکتری (شاهد)، b2: بیوسوپر فسفات، b3: ازتوباکتر + آزوسپریلیوم + سودوموناس و b4: ازتوباکتر + بیوسوپرفسفات در نظر گرفته شدند. یافته­ها: نتایج نشان داد که تیمار ازتوباکتر + آزوسپریلیوم + سودوموناس با میانگین 8/2219 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را دارا بود که نسبت به تیمار شاهد (عدم مصرف) حدود 19 درصد افزایش عملکرد داشت. همچنین تیمار ازتوباکتر + آزوسپریلیوم + سودوموناس و تیمار ازتوباکتر + بیوسوپرفسفات در شرایط مصرف 300 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به ترتیب با میانگین 2377 و 2279 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را نشان دادند. در شرایط مصرف 240 کیلوگرم در هکتار نیتروژن نیز همین ترکیب تیمارها بیشترین عملکرد دانه را دارا بودند که نسبت به عدم مصرف کود زیستی حتی در شرایط کاربرد 300 کیلوگرم در هکتار نیتروژن از برتری نسبی برخوردار بودند. تاریخ کاشت اول جهت تولید دانه مناسب است. نتیجه­گیری: استفاده تلفیقی از کودهای زیستی تثبیت کننده نیتروژن و فسفات می­تواند تا 20 درصد سبب کاهش مصرف کود شیمیایی نیتروژنه برای رسیدن به حداکثر عملکرد گردد. واژه های کلیدی: ازتوباکتر، بیوسوپرفسفات، ذرت شیرین، کلروفیل، کربوهیدرات خام