Apstrakt: Hamlet Lorensa Olivijea više je renesansni lik, melanholik i sanjar, a ne čovek od akcije na način kako su to, u njegovim ekranizacijama, Henri V i Ričard III. Ipak, čini se da je Olivije najveću hrabrost pokazao, ne u krajnje slobodnom pristupu, tumačenju ove Šekspirove tragedije, već u doslovnoj primeni Frojdovog obrasca na probleme u njemu, viđenog kroz prizmu profesora Ernesta Džonsa. Transponujući originalni Šekspirov tekst, on polazi od njegovih globalnih svojstava, apstrahujući

more »

... brojne i razgranate događajne i asocijativne momente koji bi mogli da opterete polifonu strukturu njegove -filmske priče. Olivije, takođe, želi da izbegne njeno dramsko raslojavanje i gledaočevu pažnju fokusira na klimaksne momente. No, dramski najjače i najupečatljivije scene u njegovoj ekranizaciji Hamleta, ipak su one vezane za upotrebu kamere, tačnije njenu pokretljivost i analitičnost, čime se želi ukazati ne samo na ostentativnu razliku između kinematografske i teatarske stilizacije, već se, na određeni način, opredeljuje i položaj samog gledaoca. Olivije se u svom 'eseju o Hamletu' ne bavi hronologijom, odnosno problemom vremenskih odnosa. Vizuelna struktura ovog filma i njegova dinamika a priori su određene ritmičkim parametrima lavirintskog prostora Elsinora. Lorens Olivije se u Hamletu (1948), 1 kao i u svom prethodnom, šekspirovskom filmu Henri V (1944), 2 pojavljuje u dvostrukoj ulozi -tumača glavne uloge i reditelja. 3 1 1948 -Velika Britanija,Two-Cities Films. 2 1944 -Velika Britanija,Two-Cities Films. 3 U želji da ostvari što autentičniji utisak i napravi distinkciju između sebe kao ličnosti i glumca, s jedne, i tumača tog kompleksnog Šekspirovog lika, s druge strane, Olivije je odlučio da kosu ofarba u plavo, što nije bila uobičajena praksa u to vreme, ali ni u vreme nemog filma (tako nešto nije radila čak ni ekscentrična Sara Bernar!), ali jeste kasnije, uključujući Smoktunovskog i Branu.