Nie zawsze mniej oznacza więcej, jednak czasem się to zdarza. Akceptowane przez umysł niedopowiedzenia pozwalają oczyścić pole percepcji ze zbędnych dodatków. Interesujący detal wybierany jest na ogół świadomie z całości widzianego obiektu. Inne jego części, choć są dostępne wzrokowi, zostają unieważnione. Pozwala to kon kretny fragment, umownie wyjęty z reszty przedmiotu, uczy nić jego znakiem. Sterowane umysłem wyglądy pojedynczych elemen tów, wyjętych z całości, jawią się jako autonomiczne

more »

... razy. Są osobne i esencjonalne. Wyalienowaniem le gitymizują swoje niezależne trwanie. Mimo że detale są fizycz nie obecne, zarejestrowane wyglądy nie potwierdzają auto matycznie ich realnego istnienia. Stają się skrótem, symbolem, esencją tego, co wyjęte zostało z pierwotne go kon tekstu, będąc dostępne teraz pod postacią obrazu. Do pełnienia podwójnej funkcji: wiernego obiektowi świadka jego chwilowego stanu oraz kreatora swobodnie przekształcającego zapisywany przezeń motyw, doskonale nadaje się fotografia, raz odgrywając rolę umownie wiarygodnego dokumentu, kiedy indziej stając się wyzwoloną z faktycznego wyglądu zarejestrowanego na kliszy przedmiotu autonomiczną względem niego ikoną. Interesując się architekturą modernizmu, zwróciłem uwagę na sposób, w jaki znane budowle tamtej epoki są przedstawiane przez współczesnych artystów fotografii, będących nierzadko również architektami. O tym, jak Streszczenie Tematem artykułu jest kwestia tego, w jaki sposób znani fotografowie przedstawiają architekturę modernizmu. Autor omówił w nim różne postawy i wizualizacje, z jakimi spotkać się można na wystawach prezentujących obiekty, które powstały w latach 20. i 30. minionego stulecia. Nie chodzi o klasyczną dokumentację, lecz o kreowanie obrazów, którym odrębny charakter nadaje indywidualnie rozumiana minimalistyczna forma. Autor przypomniał, jak owa forma kształtowała się w Bauhausie i konstruktywizmie, oraz jak -jeszcze na inny sposób -kreowali ją twórcy związani z ideologią Nowej Rzeczowości. I na tym tle ukazał przykłady rozwiązań najnowszych. Abstract This article is aiming to investigate how wellknown photographers portray the architecture of modernism. The author discusses different attitudes and visualizations, which can be found at exhibitions presenting objects created in the 1920s and 1930s. The author is not interested in classical documentation but in creative photography, in images whose character springs from their individually understood minimalist form. Going back in time, he shows how this form was born in Bauhaus and Constructivism, and how, differently, it was used by artists associated with the Neue Sachlichkeit. Against this background, he shows examples of the latest approaches.