Opracowanie Donaty Oziemczuk i Moniki Owsianowskiej p.t. Nowe spojrzenie na wędzidełko języka u niemowląt i starszych dzieci to książka odnosząca się do ważnego z punktu widzenia postępowania logopedycznego problemu, jakim jest krótkie wędzidełko języka. Anonsując książkę za pomocą komentarza na okładce, Autorki wskazują, że opracowanie kierowane jest "do lekarzy, logopedów i innych specjalistów zainteresowanych tematyką ankyloglosji i zaburzeń funkcji języka" (cytat z okładki). Jako naukowiec,

more »

... praktyk i dydaktyk nie mogłam nie zapoznać się z książką o nowym spojrzeniu na wędzidełko języka, a w obliczu wątpliwości, jakie zrodziła lektura tej pracy, nie mogłam nie napisać recenzji. Miałam okazję obserwować zmianę myślenia logopedów na temat roli wędzidełka języka, jakie dokonywało się w polskiej logopedii począwszy od lat 90. ubiegłego wieku. Dokonana transformacja łączy się jednoznacznie z Panią Profesor Barbarą Ostapiuk, której pionierska w Polsce (o ile nie na świecie) koncepcja badania ruchomości języka w odniesieniu do wędzidełka języka do dziś pozostaje najlepszym paradygmatem postępowania w logopedii. Nie została ona ujęta w pracy Donaty Oziemczuk i Moniki Owsianowskiej p.t. Nowe spojrzenie na wędzidełko języka u niemowląt i starszych dzieci, o czym będzie jeszcze mowa w recenzji. Ponieważ tytuł książki zawiera zwrot "nowe spojrzenie na wędzidełko języka", sporządzona przeze mnie recenzja uwzględnia kryteria, które należy brać pod uwagę, oceniając pracę pretendującą do odmiennego od dotychczasowego, czyli nowego ujęcia jakiegoś zagadnienia -tu wędzidełka języka. Odniosę się zatem do przyjętych przez Autorki podstaw poznawczych, sposobu, w jaki analizują rozmaite (wybrane) ujęcia wędzidełka języka oraz sposoby jego badania, metodykę badań, które leżą u podstaw przedstawionej propozycji, a także do samej klasyfikacji i jej egzemplifikacji w postaci fotografii. Jak wiadomo, podjęty w książce temat jest przedmiotem zainteresowania nie tylko logopedów, ale także stomatologów, chirurgów, laryngologów czy fizjoterapeutów. Każdy z nich -w związku z uprawianym zawodem -ma inne, właściwe sobie zadania do wykonania wiążące się z wędzidełkiem języka. Logopeda, poszukując przyczyn zaburzeń czynności prymarnych (np. pozycji spoczynkowej języka, połykania czy gryzienia i żucia) i/lub artykulacji bierze pod uwagę jedno z możliwych uwarunkowań, a mianowicie ograniczenie ruchomości języka. Wśród wielu przyczyn trudności lub niemożliwości wykonywania koniecznych do realizacji biologicznych funkcji jamy ustnej i artykulacji ruchów języka logopeda rozważa między innymi jakość wędzidełka języka. Biorąc zatem pod uwagę wiedzę o przebiegu wymienionych czynności odbywających się w przestrzeni orofacjalnej, logopeda poszukuje odpowiedzi na pytanie: czy ruchomość języka jest wystarczająca, aby wykonać