2 2 3 OCENA ZABURZEŃ FUNKCJI ROZKURCZOWEJ LEWEJ KOMORY U OSÓB Z ZESPOŁEM METABOLICZNYM PRÓBA STANDARYZACJI TESTU SCHODOWEGO W CELU UZUPEŁNIENIA KOMPLEKSOWEJ OCENY PACJENTA KARDIOLOGICZNEGO REHABILITACJA CHORYCH PO OPERACYJNYM USUNIĘCIU TĘTNIAKA AORTY WSTĘPUJĄCEJ: RÓÓNY PRZEBIEG KLINICZNY, RÓÓNE STRATEGIE POSTĘPOWANIA REHABILITACYJNEGO
A Cudnoch-Jędrzejewska, M Janiszewski, A Mamcarz, K Sadkowska, W Braksator, L Puchalska, I Graczak, A Światowiec, M Kuch, M Dłuuniewski, Klinika, Katedra Kardiologii
(+26 others)
2000
Folia Cardiol
unpublished
Cukrzyca jest dziś powszechnie postrzegana jako ekwiwalent ChNS, zaś zespół metaboliczny (ZM) to stan przedcukrzycowy (prediabetes). Interwencja we wczesnym okresie ZM może zmniejszyć ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych w tej grupie. U chorych z cukrzycą i ZM jednym z najistotniejszych klinicznie problemów jest niewydolność serca, także rozkurczowa. Celem pracy była ocena funkcji rozkurczowej i wydolności fizycznej u pacjentów z zespołem metabolicznym. Materiał stanowiły 53 osoby w wieku 56,38
more »
... ± 1,35 roku z ZM (definicja wg zmodyfikowanych kryteriów ATP III) oraz 33 osoby w wieku 52,22 ± 1,66 roku z grupy kontrolnej (CG) (co najwyżej 2 cechy ZM). Przeprowadzono precyzyjną ocenę kliniczną i biochemiczną (w tym NT-pro-BNP), badanie ECHO serca (EF, E/A, IVRT, decT) oraz badanie spiroergometryczne (VO 2 peak, VE/CO 2 slope, AT). Wśród osób z ZM najczęściej występowało NT (100%), w dalszej kolejności otyłość trzewna (98%), hiperglikemia (66%), hipertrójglicerydemia (55%) i obniżone stężenie HDL (30%). U osób z ZM wartość E/A opisująca funkcję rozkurczową była istotnie niższa w porównaniu z grupą kontrolną (1,0 ± 0,05 vs. 1,29 ± 0,11; p < 0,05). Dodatkowo obniżała się ona istotnie wraz ze wzrostem ilości cech ZM (1,07 vs. 0,96 vs. 0,87, odpowiednio dla 3,4 i 5 cech ZM) (p < 0,05). Podobną zależność znaleziono dla VE/CO 2 slope (27 ± 0,45 vs. 25 ± 0,70, p < 0,05) i odpowiednio 26 vs. 28 vs. 29 dla 3, 4 i 5 cech ZM (p < 0,05). Wykazano również istotną dodatnią korelację między E/A a wartością VO 2 peak (r = 0,27; p < 0,05) oraz istotną, odwrotną korelację pomiędzy E/A a VE/CO 2 slope (r = -0,37; p < 0,01). Wartość pro-NT-BNP w osoczu była istotnie statystycznie wyższa w grupie pacjentów z zespołem metabolicznym w porównaniu z grupą kontrolną (142 ± 16,81 vs. 72 ± 12,72; p < 0,05). Znaleziono istotną ujemną korelacją między wartością NT-pro-BNP a parametrem E/A (r = -0,38; p < 0,05). Wysoce znamienna ujemna korelacja wystąpiła także między wartościami NT-pro-BNP a wartościami VO 2 peak (r =-0,530; p < 0,001). Istotną dodatnią korelację natomiast obserwowano między wartościami NT-pro-BNP a wartościami VE/CO 2 slope (r = 0,29; p < 0,05). Wyniki uzyskane w badaniu spiroerometrycznym, wartości NT-pro-BNP oraz E/A sugerują, że u pacjentów z zespołem metabolicznym istnieje wzmożone ryzyko rozwoju rozkurczowej niewydolności serca. Celem pracy było wykazanie, że test schodowy, który stanowi jedną ze składowych oceny zajęciowej pacjenta (oceny zajęciowej pacjenta kardiologicznego), powinien być wykonywany pod nadzorem terapeuty zajęciowego w celu ewentualnych korekcji i sugestii służących zmniejszeniu kosztu energetycznego i zwiększeniu motywacji pacjenta. Test schodowy wykonano u 53 pacjentów: 38 mężczyzn i 15 kobiet; śr. wieku 62,86 ± 10,70 roku; 34 pacjentów po zawale leczonym PTCA, 15 po zawale leczonym BY-PASS, 4 po plastyce zastawki; schorzenia współtowarzyszące: 1 pacjent z protezą stawu biodrowego, 1 z AO, 3 z BPCO. Test schodowy przeprowadzono u pacjentów rehabilitowanych na Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej Salus Infirmorum A.S.O. San Filippo Neri, po uprzednim upewnieniu się, że nie ma przeciwwskazań do jego wykonania; śr. czas po interwencji kardiologicznej 3 tyg. Podczas pierwszej próby pacjent wchodził po schodach na 1 piętro w sposób spontaniczny, zgodnie ze swoim indywidualnym zwyczajem. Czynności terapeuty ograniczały się do wnikliwej obserwacji. Jeśli terapeuta uznał za niezbędne zmodyfikowanie sposobu pokonywania schodów, pacjent po uprzednim odpoczynku wykonywał drugi test schodowy. Wszystkie próby zostały przeprowadzone z zastosowaniem telemetrii. Rejestracji poddano następujące parametry: RR i HR spoczynkowe oraz RR i HR po zakończeniu testu, użyto skali Borga w celu określenia stopnia zmęczenia i duszności. Podczas testu obserwowano: rytm wchodzenia po schodach (szybkość i przerwy), prawidłowe oddychanie (intensywność, bezdech), postawa (stabilność, oparcie stopy na stopniu), czynnik motywacyjny (lęk, akceptacja lub negacja ograniczeń fizycznych).
fatcat:4fczj7utf5drlmpwvmhh3wenvm