W ciągu ostatniego miesiąca polskie-i nie tylko polskie-nauki o wychowaniu poniosły niepowetowaną stratę, a dokładnie rzecz biorąc dwie ogromne straty. 18 października 2011 roku zmarł w wieku 97 lat-Profesor Wincenty Okoń; nieco wcześniej, 26 września 2011 roku zmarł zaś w wieku 98 lat-Profesor Tadeusz Nowacki. A wymieniam jednym tchem nazwiska tych dwóch nestorów i klasyków polskiej pedagogiki dlatego, że obydwaj wyszli z tej samej szkoły naukowej, obydwaj napisali swe dysertacje doktorskie na

more »

... Uniwersytecie Łódzkim pod kierunkiem Sergiusza Hessena (odpowiednio w 1948 i 1946 roku), obydwaj odznaczali się niebywałą wręcz pracowitością, obydwaj wychowali ogromną rzeszę uczniów, obydwaj całe swe życie stali na straży etosu uczonego-i w tym właśnie miejscu, i w tych właśnie okolicznościach nie zawahałbym się zaryzykować stwierdzenia, że wraz z ich odejściem zakończyła się pewna epoka w polskich naukach o wychowaniu. Kiedy poproszony zostałem przez Panią Profesor Barbarę Wilgocką-Okoń, a także przez Panią Dziekan Alicję Siemak-Tylikowską o wygłoszenie dzisiejszej krótkiej mowy pożegnalnej poświęconej Profesorowi Wincentemu Okoniowi, mojemu mistrzowi, nauczycielowi, Doktorvater-jak mawiają Niemcy-natychmiast wyraziłem zgodę, bo przecież to wielki zaszczyt i wyróżnienie, ale zaraz potem wpadłem w popłoch i ogarnęły mnie poważne wątpliwości, co do słuszności mego postępowania. Wszak są zacniejsi i godniejsi ode mnie uczniowie Profesora, którzy jako członkowie Katedry Dydaktyki na moim macierzystym Wydziale-Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego-mieli szczęście znacznie dłużej niż ja z Nim współpracować. Licznie stawili się oni zresztą na dzisiejszej uroczystości pogrzebowej. Mam cichą nadzieję, że wybaczą mi niebywałe zuchwalstwo, iż ośmielam się zabierać głos niejako także i w ich imieniu-wybaczą mi jako obecnemu kierownikowi Katedry, którą Profesor kierował przez blisko 30 lat: od 1954 do 1984 roku, a także jako ostatniemu i najmłodszemu bodaj Jego uczniowi.