Patterns of variation in the climate, soils and vegetation among 19 sites from 3 subantarctic and one maritime antarctic island were defined by principal component analyses (PCA) of abiotic and vegetation variables. The sites were classified on the same parameters by nearest neighbour/group mean clustering . The first two components from the PCA of the abiotic (climate and soil) data separated the islands along a climatic gradient, partly related to latitude. Sites within each island were

more »

... ted along parallel series by edaphic factors and exposure. The third and fourth components reflected changes in soil chemistry caused by manuring by seabirds and seals. Cluster analysis on the abiotic variables showed that the main division was between high· and low·latitude islands, with a strong tendency to 'chaining '. PCA of the vegetation data resulted in few conspicuous or simple patterns but three environmental trends were indicated, which corresponded approximately to components II, Ill and IV from the PCA of the abiotic data. Animal manuring induces vegetation successions parallel to the soil changes noted in the abiotic analyses and these combine with radiative successions from fellfields to all other vegetation types to produce a complex, and somewhat ambiguous, pattern of sites . Cluster analyses on the botanical variables produced clear groupings but these varied markedly according to the life·form category used to classify two of the plant species. This instability reflects the wide ecological amplitude of the phanerogamic species, with single species often filling what would be a variety of niches in less isolated ecosystems. The results also emphasize the importance of bryophytes on the southern subpolar islands. The two sets of analyses, taken together, emphasize the special characteristics of subantarctic islands found in previous bipolar comparisons and also indicate the extreme sensitivity of these ecosystems to the introduction of alien species. Wisselpatrone in die klimaat , gronde en plantegroei van 19 lokaliteite van drie subantarktiese· en een maritieme antarktiese eiland is deur middel van hoofkomponente·ontleding (PCA) van abiotiese· en plantegroeiveranderlikes omskryf. Die lokaliteite is langs dieselfde parameters deur naaste buurman/groepgemiddelde trosvorming , geklassifiseer. Die eerste twee komponente van die PCA van die abiotiese (klimaat en grond) data het die eilande langs 'n klimaatsgradient wat deels met die breedtegraad verband hou, geskei. Lokaliteite op 'n eiland is langs parallelle seriee deur edafiese faktore en blootstelling geskei. Die derde en vierde komponente het veranderings in grondchemie wat deur bemesting van seevoels en robbe veroorsaak word , weerspieel. Trosontleding van die abiotiese veranderlikes het getoon dat die hoofverdeling tussen hoe· en lae breedtegraad·eilande le, met 'n sterk neiging tot 'kettingvorming'. PCA van die plantegroeidata het enkele opvallende of eenvoudige patrone tot gevolg, maar omgewingsneigings wat min of meer met komponente II, Ill en IV van die PCA van die abiotiese data ooreenstem, is aangedui. Dierbemesting induseer plantsuksessies wat parallel met die grondveranderings wat in die abiotiese ontleding waargeneem is, verloop en dit kombineer met uitstralende suksessies van klipperige velde tot aile ander plantegroeitipes om 'n ingewikkelde, taamlik onduidelike patroon van lokaliteite te produseer. Trosontleding van botaniese veranderlikes het duidelike groeperings geproduseer, maar dit het skerp volgens die lewensvormkategorie wat gebruik is om twee plantspesies te klassifiseer, gewissel. Hierdie onstabiliteit weerspieel die wye ekologiese amplitude van die fanerogaamspesies; enige een van hierdie spesies vul dikwels dit wat in minder ge"isoleerde ekostelsels 'n verskeidenheid van nisse sou wees. Die resultate benadruk ook die belangrikheid van briofiete op die suidelike subpolere eilande. As die twee stelle ontledings in samehang gesien word , benadruk dit die uitstaande eienskappe van subantarktiese eilande wat in vorige bipolere vergelykings gevind is en dit dui ook op die uiterste sensitiwiteit van hierdie ekostelsels teenoor die invoer van uitheemse spesies.